fbpx
  • strona główna
  • państwo i społeczeństwo
  • polityka
  • felieton
  • historie
  • kontakt
  • login
społeczny.pl
  • strona główna
  • państwo i społeczeństwo
  • polityka
  • felieton
  • historie
  • kontakt
brak wyników
zobacz wszystkie wyniki
  • strona główna
  • państwo i społeczeństwo
  • polityka
  • felieton
  • historie
  • kontakt
brak wyników
zobacz wszystkie wyniki
społeczny.pl
brak wyników
zobacz wszystkie wyniki
Dino Buzzati Pustynia Tatarów

„Pustynia Tatarów”. Rozprawka o ucieczce w zastane

19 listopada 2021

Książka Dino Buzzatiego „Pustynia Tatarów” nie liczy sobie nawet dwustu stron: czytelnik nie zdąży znużyć się historią bohatera, ma natomiast sporo czasu na przemyślenia o swoim miejscu w życiu.

Fabuła powieści jest nieskomplikowana. Giovanni jest oficerem z miasta, przyzwyczajonym do miejskich rozrywek i miejskiego stylu życia. Zostaje wysłany na służbę do fortecy położonej na pustyni – miejsce do życia zupełnie niespełniające oczekiwań młodzieńca. Początkowo godzi się na kilkumiesięczny pobyt; z czasem coraz bardziej wchłania go rutyna życia fortecznego. Autor z każdym zdaniem wprowadza czytelnika w świat postępującej alienacji Giovanniego od świata zewnętrznego: rodziny, niedoszłej miłości, swych przyjaciół, którzy zdążą ustatkować się i porobić kariery. Jedynym celem życiowym Giovanniego staje się doczekać do bitwy z mitycznym nieprzyjacielem. Tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku – bohater traci siebie: młodość, wiek średni, swoją starość. Giovanni, po latach spędzonych w fortecy, jakby stracił wolę walki o coś innego, dla niego bardziej odpowiedniego, jakby zapomniał siebie i swoje potrzeby. Gdy wreszcie – po wielu latach – zbliża się bitwa, Giovanni jest chory i zostaje odesłany do miasta. Tam umiera.

„Pustynia Tatarów” jest opowieścią o ucieczce w zastane. Los rzucił bohatera na pustynię, z dala od bliskich i dotychczasowego życia. Dał jednak los bohaterowi przeciętną, marną wręcz, stabilizację i pozór życiowego celu (okazało się: nieosiągalnego i urojonego). Po cichu, przez własną inercję, bohater ukrył się przed życiem.

Brzmi znajomo? Nieumiejętność podjęcia decyzji o zmianie, gra pozorów prowadzona przed samym sobą, ucieczka w zastane. Dość dobrze poznałem życie kobiety – ofiary przemocy domowej; kobieta nie była w stanie uwolnić się od swego oprawcy. Jej życie, choć pełne bolesnych doznań, było w miarę stabilne. Po latach „życia w zastanym”, najpewniej straci umiejętność funkcjonowania w normalnej relacji. Ktoś inny przepracuje całe życie w miejscu, w którym nie czuje się dobrze, ale które jest stabilne miarą swej przeciętności.

Ucieczka w zastane. Niezauważenie, dzień po dniu, przez nawyk lub przywyknięcie, człowiek staje się obcy dla wszystkiego tego, co jest na zewnątrz i co jest inne. Aż wreszcie, całkiem po prostu i bez łez, człowiek zaczyna żyć cieniem własnego życia. „Żył nie życiem, ale mrzonką życia” – chciałoby się napisać na nagrobku Giovanniego – zwykłego człowieka, którego historia pasuje do historii wielu.

Share this:

  • Click to share on Twitter (Opens in new window)
  • Click to share on Facebook (Opens in new window)
  • Click to print (Opens in new window)
tagi Dino Buzzatipustynia tatarów
poprzedni artykuł

Rządy politycznej niemoralności

następny artykuł

Czy śmierć da się narysować?

następny artykuł
Tochman Dzisiaj narysujemy śmierć

Czy śmierć da się narysować?

społeczny.pl

© 2019 spoleczny.pl

Nawigacja strony

  • strona główna
  • państwo i społeczeństwo
  • polityka
  • felieton
  • historie
  • kontakt

Śledź nas

brak wyników
zobacz wszystkie wyniki
  • strona główna
  • państwo i społeczeństwo
  • polityka
  • felieton
  • historie
  • kontakt

© 2019 spoleczny.pl

Welcome Back!

Login to your account below

Forgotten Password?

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Log In